Carlos Bleck, sportowiec i pierwszy portugalski lotnik cywilny

 Carlos Bleck, sportowiec i pierwszy portugalski lotnik cywilny

W 1938 roku Portugalia wydała serię znaczków pocztowych dla swoich kolonii, upamiętniających historię Portugalskiego Imperium Kolonialnego. Znaczki te zostały wydane dla takich terytoriów jak Gwinea, Wyspy Świętego Tomasza i Książęca (w 1939 roku z napisem "São Tomé e Príncipe"), Angola, Mozambik, Indie Portugalskie, Timor i Makau. Przedstawiały one postacie i symbole kluczowe dla portugalskiej historii kolonialnej, w tym:

·        Vasco da Gamę[1],

• Mousinho de Albuquerque (oficer kawalerii, gubernator generalny Mozambiku),
• Afonso de Albuquerque (portugalski żeglarz, odkrywca i zdobywca, wicekról Indii),
• tamy (jako ilustracja rozwoju kolonii),
• Infanta Henryka Żeglarza (uważanego za założyciela portugalskiego imperium kolonialnego).

W tym samym roku Portugalia rozszerzyła serię znaczków "Império Colonial Português" o znaczki lotnicze dla Wysp Świętego Tomasza i Książęcej. Te znaczki lotnicze miały podobne wzory do standardowych wydań, ale były dostosowane do usług poczty lotniczej, często przedstawiając motywy związane z lotnictwem i tematyką kolonialną.

 

Głównymi elementami znaczków lotniczych są:

1. Glob ziemski: Znaczek pokazuje kulę ziemską w kontekście globalnym, podkreślając znaczenie portugalskich kolonii.
2. Samolot: Obecność samolotu symbolizuje ówczesny rozwój technologii, a także komunikację między metropolią a koloniami.

             

W latach 1920–1935 portugalscy lotnicy dokonali serii pionierskich lotów, które znacząco przyczyniły się do rozwoju światowego lotnictwa i zostały podane na panelu bocznym znaczków lotniczych:

- 1920: Lot na Maderę wykonany przez Paesa i Beiresa.

- 1922: Pierwsze przelot nad południowym Atlantykiem dokonany przez Cabrala i Coutinho.

- 1923: Wyprawa do Angoli z udziałem Almeidy, Cunhy i C. Silvy.

- 1924: Lot do Makau przeprowadzony przez Paesa i Beiresa.

- 1925: Misja do Gwinei z udziałem Correii i S. Silvy.

- 1928: Lot do Mozambiku wykonany przez Ramosa, Viegasa i Estevesa.

- 1930: Wyprawa do Indii z udziałem Cardoso i Pimentela.

- 1931: Lot do Angoli przeprowadzony przez Blecka i Cruza.

- 1934: Wyprawa do Timoru z udziałem Cruza.

- 1935: "Cruzeiro" z udziałem Cunhy, Cardoso i Baltazara.

Te przedsięwzięcia nie tylko umocniły portugalską obecność na arenie międzynarodowej, ale także przyczyniły się do postępu w nawigacji lotniczej i technologii lotniczej.

Moje szczególne zainteresowanie na tych znaczkach zwrócił  rok 1931 -  Lot do Angoli przeprowadzony przez Blecka i Cruza. Kim był ów Bleck ?

W książce “O Aviador” („Lotnik”) José Correia Guedes opowiada nam historię Carlosa Blecka, zapomnianego bohatera portugalskiego lotnictwa. Bleck był pierwszym Portugalczykiem posiadającym certyfikat pilota cywilnego.

 

5 marca 1934 roku do Goa przybył najbardziej oczekiwany gość, pochodzący z Lizbony. Carlos Bleck na pokładzie małego, pojedynczego silnika leciał na pas startowy po ponad 50 godzinach lotu. Powitał go euforyczny tłum: po raz pierwszy w historii lotnik wykonał przelot pomiędzy Portugalią a Indiami, co było niezwykłym wyczynem lotniczym.

 

 

Potomek rodziny żydowskiej z Polski, której diaspora osiedliła się w Portugalii, pilot dorastał z gorączką szybkości. Zanim zajął się swoją największą pasją, czyli lataniem, był kierowcą samochodowym i żeglarzem olimpijskim[2].

Bleck, pierwszy Portugalczyk posiadający uprawnienia pilota cywilnego, wyróżnił się także jako biznesmen, zakładając firmę lotniczą CTA, co poprzedziło TAP. Uwieczniła go jednak podróż samolotem.

Oprócz podróży do Indii wykonał pierwsze połączenie lotnicze z Lizbony do Angoli i Lizbony. Przemierzał morza i pustynie, stawił czoła burzom piaskowym, tropikalnym burzom i ogniowi wroga.

Historia jednak ostatecznie go zignorowała. Jeszcze w trakcie Estado Novo uległ szokującemu wypadkowi na pokładzie samolotu Salazar, który zakończył jego pionierskie loty.

Portugalia po 25 kwietnia nie wybaczyła mu tego, że był członkiem Legionu Portugalskiego i gorącym zwolennikiem poprzedniego reżimu. Pozostał przypisem w historii portugalskiego lotnictwa. Aż do dnia, w którym dowódca José Correia Guedes (autor Lotnika) postanowił uratować go od zapomnienia[3].

 Carlos Eduardo BLECK, sportowiec i pilot, urodził się w Dafundo (Oeiras) 22.05.1903, a zmarł w Lizbonie 7.12.1975. Lotnik cywilny. Był synem sportowca Charlesa Henry'ego Blecka (angielski) i Heleny Pedroso dos Santos, urodzonej w Lizbonie. Uprawiał żeglarstwo, żeglarstwo motorowe, jazdę konną, motocykle i wyścigi samochodowe, osiągając czołową pozycję w uprawianych dyscyplinach. W 1922 roku został przyjęty do Wojskowej Szkoły Lotniczej w Sintrze, gdzie uzyskał licencję pilota cywilnego. Z powodów prywatnych ukończył kurs dopiero w lipcu 1925 roku. Pierwszy dyplom pilota cywilnego uzyskał w Portugalii w Szkole Wojskowej.

W wieku 19 lat odbył swój pierwszy lot w Grupie Eskadry Lotniczej Republiki, trwający 15 minut. 21 listopada 1922 roku został przyjęty do Wojskowej Szkoły Lotniczej z zamiarem uzyskania statusu lotnika cywilnego. Jednak ze względów zdrowotnych jego życzenie musiało zostać przełożone. Carlos Bleck był zmuszony porzucić kurs kilka dni po przyjęciu, ale wrócił w 1925 roku, aby uzyskać pierwszy portugalski dyplom lotnictwa cywilnego, zdobyty w Szkole Wojskowej.

Dwa lata później odbył swoją pierwszą podróż (Londyn-Tancos-Lizbona) za kierownicą Moth/Cirrus o mocy 90 koni mechanicznych. W 1923 roku próbował polecieć do Indii, ale problem z silnikiem uniemożliwił mu dotarcie dalej niż na pustynię arabską, do połowy drogi. Nees w tym samym roku próbował przeprawić się przez północny Atlantyk, ale nie otrzymał niezbędnego wsparcia. W 1929 roku podjął kolejną próbę i ponownie się nie powiodła.

 Lata 1930 i 1931 to lata, w których Carlos Bleck wraz z pilotem Humberto da Cruzem wykonał połączenie lotnicze Lizbona-Angola-Lizbona.

W 1930 roku był członkiem Zarządu Aeroclube de Portugal, który założył pierwszą portugalską szkołę lotniczą.

Samotnie odbył lot z Portugalii do Goa w 1934 r. Później został założycielem Companhia de Transportes Aéreos, poprzedniczki TAP, i dołączył do zarządu TAP (Transportadora Aérea Portuguesa).

Za swoje wyczyny otrzymał m.in. odznaczenie Oficerskie z Palmą Orderu Wieży i Miecza.

Carlos Bleck, wydał w 1962 roku książkę „Rumo à Índia” („W stronę Indii”).

Jego nazwiskiem nazwano ulicę w mieście Sintra - R. Aviador Carlos Bleck (ulica Lotnika Carlosa Blecka), 2710-513 Sintra, Portugalia[4].

 

---

[1] Znaczek z Vasco da Gama opisałem na swoim blogu „Kolekcjoner” w artykule opublikowanym 27 września 2023 Vasco da Gama – the sea route to India

[2] Carlos Eduardo Bleck był żeglarzem z Portugalii, który reprezentował swój kraj podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1928 roku w Amsterdamie, w Holandii. [en.wikipedia]. Drużyna Portugalii zajęła wtedy 12 miejsce [https://www.sports-reference.com/]

[3] Tekst i zdjęcie: Carlos Bleck: O herói esquecido da aviação portuguesa, 9 Nov 2024 [https://www.jornaldosclassicos.com/]

[4] Artykuł Recordamos hoje Carlos Bleck, Desportista e o primeiro Aviador Civil Português, na Toponímia de Sintra [Dziś wspominamy Carlosa Blecka, sportowca i pierwszego portugalskiego lotnika cywilnego, w Toponimii Sintry] opublikowany na blogu  ruascomhistoria.wordpress.com 25.05.2018

 

Gustav and Friedrich Stoltenhoff

Stoltenhoff Island is a small uninhabited island in the South Atlantic Ocean, part of the Nightingale Islands. It is the smallest of the Nightingale Islands, and is to the northwest of Nightingale Island itself. They are governed as part of Tristan da Cunha, an archipelago and part of the British overseas territory of Saint Helena, Ascension and Tristan da Cunha. The island is part of the Nightingale Islands group Important Bird Area (IBA), identified as such by BirdLife International as a breeding site for seabirds and endemic landbirds.

The island is named after the two Moscow-born German brothers, Gustav and Friedrich Stoltenhoff, who tried to settle on nearby Inaccessible Island. Their attempt was abandoned after two difficult years.^[1]

Inaccessible Island, part of the Tristan da Cunha group in the UK, is the exposed peak of an extinct volcano in the South Atlantic Ocean. Covering an area of 12.65 km², it was discovered by the Dutch in 1652, a century and a half after Tristan da Cunha. Its name, "Inaccessible," reflects the challenging and hazardous approach to the island.

In October 1871, two Prussian brothers, Gustav and Friedrich Stoltenhoff, attempted to establish a seal oil production site on the island. At the time, seal oil was in high demand for its use in cosmetics and as a lamp fuel. However, their venture was unsuccessful, and after two years, they were evacuated by the British ship “HMS Challenger”. Stoltenhoff Island, located nearby (closer to Nightingale Island), is named after these two brothers.^[2]

Inaccessible Island, part of the Tristan da Cunha group in the UK, is the exposed peak of an extinct volcano in the South Atlantic Ocean. Covering an area of 12.65 km², it was discovered by the Dutch in 1652, a century and a half after Tristan da Cunha. Its name, "Inaccessible," reflects the challenging and hazardous approach to the island.

In October 1871, two Prussian brothers, Gustav and Friedrich Stoltenhoff, attempted to establish a seal oil production site on the island. At the time, seal oil was in high demand for its use in cosmetics and as a lamp fuel. However, their venture was unsuccessful, and after two years, they were evacuated by the British ship “HMS Challenger”. Stoltenhoff Island, located nearby (closer to Nightingale Island), is named after these two brothers.^[2]

If someone thinks that they will hear the beautiful song of the nightingale on Nightingale Island, they are greatly mistaken.

It was originally named "Gebrooken Eyland" (Broken island) by the Dutch ship the Nachtglas under Jan Jacobszoon in January 1656, who found no safe anchorage; the first landing was not made until 1696 (most likely by Willem de Vlamingh in August of that year). French captain Pierre d'Etcheverry also visited the island in September 1767, first recording the two nearby islets now named Stoltenhoff and Middle. The island was later renamed after British captain Gamaliel Nightingale, who explored the island in 1760.^[3]

The Questionable Rewards of a Visit to Inaccessible Island^[4]

Inaccessible was first sighted in 1656, and the first known landing wasn’t until 1803. But the history of the island gets extremely weird in 1871, when two Moscow-born German brothers, Gustav and Frederick Stoltenhoff, decided to settle on Inaccessible Island and operate a trading business, mostly of seal pelts. Eric Rosenthal describes their misadventures in a 1952 book called Shelter From the Spray. “If ever an island deserved its name, it would seem that Inaccessible did,” writes Rosenthal. “Its vast square summit rose like a wall above the little ship as she tossed about at her moorings off the western side.”

Frederick and Gustav Stoltenhoff[5]

The Stoltenhoffs, fresh out of reluctant service in the Franco-Prussian War, had landed on Tristan once and heard tales of another island, nearby and uninhabited. A Tristanian had told them of a harvest of 1,700 seal pelts on Inaccessible the year before, a treasure trove of money. So the brothers decided out of a sort of Robinson Crusoe-type lust for adventure, as well as valuable seal pelts, to live on Inaccessible Island for awhile.

Their two years on Inaccessible were completely miserable. They had no idea how to build shelter, did not know how to catch or skin a seal, forgot to bring vital supplies like rope and candles, had their fishing boat and house repeatedly destroyed by weather, and, by their accounts, were screwed with by mean Tristanians who came by every few months, stealing their supplies and shooting the wild goats the Stoltenhoffs relied on. (Previous visitors to the island had introduced some domestic goats and pigs, which survived during the time the Stoltenhoffs were there; the animals were completely removed in the 1950s.) The brothers brought a dog and a few puppies; the dogs fled and became feral within a few weeks.

Surviving mostly on penguin eggs and wild boar they described as disgusting (when they could even catch one), the brothers survived, clumsily and improbably, through two full winters. From the book: “‘The penguins are coming ashore!’ Gustav shrieked with delight. ‘If only we can get at them.’ Whether through their own weakness, or the superior instinct of their prey during the first few days, they failed to kill a single bird. Instead they found themselves pecked and once or twice even knocked over by the vigorous antics of their opponents.”

After two years of being physically bested by penguins, having killed only 19 seals (the pelts of which they traded for some biscuits), and every few months refusing to be rescued, the Stoltenhoffs gave up and went home. Having already been named and featured in atlases, Inaccessible couldn’t be named after the Stoltenhoffs, but a tiny rock nearby did not have a name when they were rescued, and was named Stoltenhoff Island, after them. Nobody since the Stoltenhoffs have tried to live for any real length of time on Inaccessible Island.

Tristan da Cunha, which owns Stoltenhoff and other nearby uninhabited islands, is in an unusual situation with regards to coinage as well stamps editing. It is not an autonomous or independent colony, being a part of the British overseas territory with the rather unwieldy name of "Saint Helena, Ascension and Tristan da Cunha", yet the island has permission to strike its own commemorative coinage. Officially, the currency used on the island is the British pound, not the St Helena pound used in the rest of the territory.    

Apparently the Island's administrators believe their mandate to issue coinage extends to issuing coins in the names of the uninhabited islands under its control: Gough Island and Nightingale Island have also had coins issued in their names. It's part of a broader push by certain private mints to appeal to OFEC collectors by making "coins" in the name of places that currently have no coinage of their own.^[6]

 

Inaccessible's north-east coast is 40 kilometres (25 miles) from Longbluff on Tristan's south-west coast. This view is from about 10 kilometres away, showing the sheer cliffs which give the island its forbidding name. Visible straight ahead is Salt Beach, where the German Stoltenhoff brothers attempted to colonise the island between 1871-3. Rev Wilde organised a '5-year' farming project at Salt Beach which failed to live up to its aims and was abandoned after he left Tristan in 1940, but islanders still occasionally visit to pick the apples planted in the 1930s.[7]

About Tristan da Cunha read  here

[1] English Wikipedia [https://en.wikipedia.org/wiki/Stoltenhoff_Island]

[2] French Wikipedia [https://fr.wikipedia.org/wiki/%C3%8Ele_Stoltenhoff]

[3] English Wikipedia [https://en.wikipedia.org/wiki/Nightingale_Island]

[4] Article by  Dan Nosowitz, November 1, 2018 [https://www.atlasobscura.com/]

[5] Picture from article by Anton Diakonov, В мире есть остров с названием Инаксессибл [https://perito.media]

 [6] https://www.coincommunity.com/forum/topic.asp?TOPIC_ID=76791 Posted 12/18/2010  06:5 by Sap.

[7] https://www.tristandc.com/inaccessible.php